Inleiding

In de islam  verwijst du’ā naar een gebed van aanroeping, smeekbede of verzoek. Het is een manier voor gelovigen om rechtstreeks met Allāh Ta’ālā te communiceren, hun afhankelijkheid van Hem uit te drukken en Zijn hulp of bijstand te zoeken. In tegenstelling tot de formele vijf dagelijkse gebeden (Salāh), die specifieke tijden en rituelen hebben, kan du’ā op elk moment en op elke plaats worden gedaan. Het wordt beschouwd als een diepgaande daad van aanbidding, waarbij de nadruk wordt gelegd op vertrouwen in Allāh’s Wijsheid en Genade. Dus, als je een du’ā doet, heb je in wezen een gesprek met Allāh Ta’ālā en roep je Hem om leiding, zegeningen of hulp.

Allāh Ta’ālā openbaart

 وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ ٱلدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْيَسْتَجِيبُواْ لِي وَلْيُؤْمِنُواْ بِي لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ

“En wanneer Mijn dienaren je over Mij vragen, zeg dan: “Ik ben nabij. Ik verhoor het gebed van de smekeling, wanneer hij Mij aanroept.” Daarom moeten zij naar Mij luisteren en in Mij geloven, opdat zij geleid zullen worden.” Surah al-Baqarāh (de koe), H2, vers 186

Het woord du’ā in het Arabisch betekent “roeping”, de daad van het gedenken van Allāh Ta’ālā en het aanroepen van Hem.

Afgezien van de dagelijkse gebeden, worden moslims aangemoedigd om Allāh Ta’ālā aan te roepen voor vergeving, leiding en kracht gedurende de dag. Moslims kunnen deze persoonlijke du’ā (smeekbeden of gebeden) in hun eigen woorden doen, in elke taal, maar er zijn ook aanbevolen voorbeelden uit de Heilige Qur’ān en Sunnah.

Sommige voorbeelden zijn te vinden op de onderstaande pagina’s.

Wijsheid van Du’ā

• Smeekbede om vergeving te vragen
• Dankgebeden
• Gebeden voor leiding bij het nemen van beslissingen
• Gebeden bij moeilijkheden
• Gebeden tijdens de maaltijden
• Tasbīh (gebedskralen gebruiken)
• Boeken van Du’ā

Etiquette van Du’ā

De Heilige Qur’ān vermeldt dat moslims Allāh Ta’ālā kunnen aanroepen terwijl ze zittend, staand of liggend op hun zij liggen.

Allāh Ta’ālā openbaart

 ٱلَّذِينَ يَذْكُرُونَ ٱللَّهَ قِيَاماً وَقُعُوداً وَعَلَىٰ جُنُوبِهِمْ وَيَتَفَكَّرُونَ فِي خَلْقِ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلأَرْضِ رَبَّنَآ مَا خَلَقْتَ هَذا بَاطِلاً سُبْحَانَكَ فَقِنَا عَذَابَ النَّارِ

“Zij die staande, zittende en op hun zijden liggende Allāh gedenken, en nadenken over de schepping der hemelen en der aarde, zeggende: “Onze Heer, Gij hebt dit niet tevergeefs geschapen; neen, heilig zijt Gij; red ons daarom van de straf van het Vuur.” Surah al-‘Imrān (het Huis van Imrān), H3, vers 191

Wanneer u echter serieus du’ā maakt, wordt het aanbevolen om in een staat van wudu te zijn, richting de Qiblah te staan, en idealiter tijdens het maken Sujood (neerbuigend) in nederigheid voor Allāh Ta’ālā. Moslims kunnen du’ā reciteren voor, tijdens of na formele gebeden, of kunnen ze op verschillende tijdstippen gedurende de dag reciteren. Du’ā worden meestal in stilte gereciteerd, in iemands eigen hart.

Bij het maken van du’ā heffen veel moslims hun handen ter hoogte hun borst, handpalmen naar de hemel of naar hun eigen gezicht, alsof hun handen openstaan om iets te ontvangen. Dit is een aanbevolen optie volgens de meeste canonieke scholen van het islamitische denken. Na voltooiing van de du’ā kan de aanbidder dan zijn handen over zijn gezicht en lichaam vegen.

Du’ā voor zichzelf en anderen

Het is volkomen acceptabel voor moslims om Allāh Ta’ālā “aan te roepen” voor hulp in hun eigen zaken, of om Allāh Ta’ālā te vragen om een vriend, familielid, vreemdeling, gemeenschap of zelfs de hele mensheid te helpen, te beschermen, te helpen of te zegenen.

Wanneer wordt du’ā geaccepteerd?

Zoals vermeld in het bovenstaande vers, is Allāh Ta’ālā altijd dicht bij ons en hoort onze du’ā. Er zijn een paar specifieke momenten in het leven, waarop de du’ā van een moslim bijzonder geaccepteerd worden. Deze verschijnen in de islamitische traditie:

• Tijdens het reizen
• Tijdens ziekte of ziekenbezoek
• Laat in de nacht (Tahajjud tijd = derde deel van de nacht)
• Tijdens het knielen (sujood)
• Tussen de Azān en de Iqāmat (begin van het vijf dagelijks gebed)
• Tijdens het ervaren van onrecht of onderdrukking
• Wanneer een ouder du’ā maakt voor een kind
• Op de dag van Arafat
• Tijdens de Ramadān al-Mubārak

Hazrat Abu Huraira (radi Allāhu anhu) rapporteerde dat de Boodschapper ﷺ van Allāh zei: “Er zijn er drie wiens du’ā‘ niet wordt afgewezen: een rechtvaardige heerser, de vastende persoon wanneer hij zijn vasten verbreekt en het gebed van de onderdrukte persoon. Het stijgt op boven de wolken en de poorten van de hemel worden ervoor geopend, en Allāh Ta’ālā zegt: ‘Door Mijn heerlijkheid zal Ik u antwoorden, ook al is het na een tijdje.’” Tirmidhī

Wiens du’ā worden niet verhoord?

Allāh Ta’ālā heeft ons de gave gegeven om Hem aan te roepen in tijden van nood, maar soms blijven we voor iets bidden en lijken we geen reactie te krijgen. We raken ontmoedigd en stoppen met smeken. En vaak beginnen we te denken: “Allāh is Alziend, Alhorend, dus waarom luistert Hij niet naar mij? Kan Hij de pijn niet zien waar ik in zit?’ Shaytān blijft dergelijke gedachten in de van de smekeling hersenen gieten en zo raak je ver verwijderd van Allāh Ta’ālā, terwijl du’ā een bron zou moeten zijn om de smeekbede dichter bij Allāh Ta’ālā te houden.

Enkele voorbeelden:

• Degenen die hun ouders niet respecteren en een grote mond geven
• Alcoholisten
• Overspel plegers
• Degene die harām eten

Men moet zijn du’ā oprecht en zuiver tot Allāh Ta’ālā alleen richten zonder partners met Hem te associëren. Hij moet niet aanbidden om te pronken met het volk of om roem te zoeken. Je moet bijvoorbeeld geen hadj uitvoeren, zodat je wil dat anderen zeggen: “Hij is Alhaaj (of Haji),” of liefdadigheid geven zodat hij wil dat mensen zeggen: “Hij is vrijgevig en overvloedig”, of om te vasten in verlangen naar de lof van het volk voor hem, “Kijk eens hoe vaak hij vast.” Als iemand zijn daden verricht en lof van het volk vraagt, wordt zijn daad tenietgedaan. Evenzo, wanneer je Allāh Ta’ālā smeekt om iets dat je van Hem wilt, moet je het oprecht bij Hem zoeken. Roep Allāh Ta’ālā aan terwijl je je bewust bent van het feit dat je Allāh Ta’ālā nodig hebt, en dat Hij vrij is van enige behoefte van jou, en Hij is volledig in staat om je te geven wat je van Hem verlangt.