Allāh Ta’ālā Die het zien met het oog creëerde is machtig genoeg om ook kwaliteiten in een ander orgaan te creëren. Als de Profeet ﷺ naar een bepaalde kant opkeek, draaide hij zijn lichaam ook naar die kant op en keek vervolgens. Hij keek meer naar de aarde dan naar de hemel. Zijn gezegende ogen waren groot. Zijn gezegende wimpers waren lang. Er was een bepaalde hoeveelheid rode kleur in zijn gezegende ogen. De iris van zijn gezegende oog was pikzwart.

Fakhr-e-Ālam Mawjūdāt ﷺ had een breed voorhoofd. Zijn gezegende wenkbrauwen waren dun. Zijn wenkbrauwen waren uit elkaar. De ader tussen zijn twee wenkbrauwen werden dik (opgezwollen) als hij ‘boos’ werd. Zijn gezegende neus was zeer mooi en was een beetje hoger in het midden. Zijn gezegende hoofd was geweldig. Zijn gezegende mond was niet klein. Zijn gezegende tanden waren wit. Zijn gezegende voortanden waren iets uit elkaar.

Als hij sprak straalde Noor (Licht) tussen zijn voortanden door. Onder de schepselen van Allāh Ta’ālā heeft niemand een welsprekender of zoeter spraak dan van de Profeet ﷺ gehoord. Zijn gezegende woorden waren eenvoudig om te kunnen begrijpen, aangenaam voor de harten en aantrekkelijk voor de zielen. Als hij sprak sloten zijn woorden goed op elkaar aan zoals de parels van een ketting. Als iemand zijn woorden wilde tellen, zou het mogelijk zijn geweest om ze te tellen. Soms herhaalde hij zijn woorden driemaal zodat het goed kon worden begrepen.

In het Paradijs gaat iedereen spreken zoals Profeet Mohammed ﷺ. Zijn gezegende stem kan een afstand bereiken die niemand kan voorspellen. Fakhr-e-Ālam ﷺ was minzaam. Zijn lach was aangenaam. Als hij glimlachte kon je zijn gezegende tanden zien. Als hij glimlachte, dan verlichtte de muren door het Noor (Licht) dat door zijn tanden straalde.

Zoals hij nooit in lachen uitbarstte (luidruchtig) zo barste hij nimmer uit in hard huilen. Aangezien hij nooit in lachen uitbarstte, traanden zijn gezegende ogen wel eens. Hij weende bij het denken over de zonden van zijn Ummah [soenniet] en hij huilde uit angst voor Allāh. Hij huilde ook als hij de recitatie van de Heilige Qur’ān hoorde en soms bij het verrichten van namāz (ritueel gebed).