Duruz, dat wil zeggen, Druses worden ten onrechte Durzu genoemd. Ibn Abidin[1] (radi Allāhu anhu), terwijl hij uitlegt over afvalligen in het derde deel, stelt: “Darazi’s dragen de naam moslim. Sommigen van hen voeren namāz uit. Toch is hun Imān corrupt. Ze geloven in tanazukh (metempsychose, reïncarnatie). Ze zeggen dat wijn, alcoholische dranken en hoererij halāl zijn (toegestane acties in de Dīn). Ze zeggen dat ‘uluhiyyat (god zijn) transigeert van mens naar mens. Ze geloven niet in de opstanding na de dood, in namāz, vasten of hadj. Ze zeggen dat hun doel is om de manieren van leven in de wereld te reguleren. Ze spreken walgelijke termen over onze Profeet Mohammed ﷺ. Allama Abdur Rahmān Imadi, de moefti van Damascus, communiceert in zijn fatwa Imadi dat hun geloof vergelijkbaar is met andere mulhid zoals de Nusayriyya en Ismailiyya. De Ulema van de vier Mazahib zeiden dat het niet halāl zou zijn om hen in moslimlanden te laten leven door de jizya van hen te ontvangen. Het is niet toegestaan met hun dochters te trouwen of de dieren die zij hebben geslacht op te eten. Ze worden in detail beschreven in Fatāwa Khairiyyah. Ze worden zindīq, mulhid of munafiq genoemd, omdat hun geloof verkeerd is, worden ze niet als moslims beschouwd alleen omdat ze het woord Shahāda uitdrukken. Tenzij ze hun overtuigingen opgeven die onverenigbaar zijn met het islamitische geloof, zullen ze niet als moslims worden beschouwd. Ze zijn schadelijker dan de ongelovigen met heilige boeken en degenen zonder heilige boeken.”

Nusayriyya is de tiende van de twintig groepen sjiieten. Ze zijn de meest overdreven van de Rafizi. Ze zeggen dat Allāh verscheen in de gedaante van Hazrat Ali en zijn zonen. Ze geloven de walgelijke leerstellingen die werden verzonnen door Ibn Nusayr, die beweerde een van de volgelingen te zijn van Hasan bin Ali Askari, de elfde Imām. Tegenwoordig noemen ze zich in Syrië Alawi. Er zijn vandaag de dag geen dergelijke Alawis in Turkije.

De Fātimi (Fatimidische) heersers van Egypte waren het niet eens met de Ahl as-Sunnat. Ze weken af in corrupte paden. Een van hen, Hākim bi-Amrillah, week ook af van de islam. Een bekeerling genaamd Dirar misleidde Hākim. Hij streefde ernaar de islam te slopen. Hamza bin Ahmad, een van Dirar’s leerlingen, vond corrupte overtuigingen uit en leidde Hākim en de Druses in Egypte op dit profane pad. Nadat ze deze overtuigingen hadden ontvangen, doordrenkten de Druses de mensen in Syrië en Libanon ermee. Ze zeggen dat ze van Salman Farsi (radi Allāhu anhu) houden. Ze verbergen hun overtuigingen. Het zijn grote, aanstekelijk, plunderende en genadeloze mensen. Ze werden onderdanen van Yavuz Sultan Salim. Ze kwamen in opstand in de tijd van sultan Murad III. Toch leerde Damad Ibrahim Pasha uit Bosnië hen hun manieren. Van tijd tot tijd vochten ze ook tegen de christenen in Syrië. Druses was vanuit Arabië naar Irak gekomen. Nadat de Iraniërs de Hira Staat in Irak hadden gesloopt, migreerden de Druses samen met de bevolking van Hira naar Egypte, Damascus en Aleppo (Haleb). Ze hielpen islamitische soldaten bij de verovering van Damascus. Ze dwaalden af in de tijd van de Fatimi’s [Fatimiden].

[1]Ibn ‘Abidin Muḥammad Amīn ibn ʿUmar ibn ʿAbd al-ʿAzīz ibn Aḥmad in ʿAbd ar-Raḥīm ibn Najmuddīn ibn Muḥammad Ṣalāḥuddin al-Shāmī, overleden 1252 Hijri [1836 n.Chr.] bekend in het Indiase subcontinent als al-Shaami, was een prominenteislamitische schriftgeleerde en Jurist die leefde in de stad Damascus in Syrië tijdens het Ottomaanse tijdperk. Hij was de autoriteit van de fiqh (islamitische jurisprudentie) van de Hanafi mazhab (rechtsschool). Hij was een staatsmedewerker met de titel van Amin al-Fatwa. Dit betekende dat hij de moefti was waar mensen naartoe gingen als ze juridische vragen hadden in Damascus. Hij componeerde meer dan 50 werken, bestaande uit een grote fatwa (juridische verklaring) verzameling, vele verhandelingen, gedichten en verschillende commentaren op de werken van anderen. Zijn bekendste werk was de Radd al-Muhtar ‘ala al-Durr al-Mukhtar. Dit wordt vandaag de dag nog steeds beschouwd als de gezaghebbende tekst van Hanafi fiqh.