De meeste van de volgende informatie is afgeleid van Mirat-ul-Haramain: de grondlegger van het Wahhābisme is Muhammad bin Abdulwahhab. Hij werd geboren in Huraymila in Najd in 1111 H/1699, en stierf in Darr’iyya in 1206 H/1791. Voorheen, met het oog op reizen en handel, ging hij naar Basra, Bagdad, Iran, India en naar Damascus, waar hij toevallig Ahmad ibn Taymiyya’s boeken vond, die tegen de Ahle Sunnat waren. Hij las ze, werd sterk overtuigend en werd berucht als de Shaikh-e-Najdi.

In 1125 werd hij in de val gelokt door de Britse spion Hempher en werd hij door de Britten uitgebuit in hun activiteiten om de islam te slopen. Het boek Confessions of A British Spy beschrijft de gebeurtenissen die hebben bijgedragen aan de oprichting van de Wahhābi sekte. Om zijn bekendheid te vergroten kreeg hij een opleiding van de geleerden van de Hanbali Mazhab in de gezegende stad Medina en vervolgens in Damascus. Daarna ging hij terug naar Najd waar hij boeken schreef. Zijn slechte gedachten misleidden de dorpelingen, in het bijzonder de inwoners van Dar’iyya en hun leider Muhammad bin Saud. Degenen die zijn ideeën accepteerden, die hij Wahhābisme noemde, werden Wahhābi of Najdi genoemd. Het was gemakkelijk om de onwetenden te misleiden, Wahhābis nam toe in aantal, en hij stelde zich voor als de Qāzi en Muhammad bin Saud als de Amir en gouverneur. Hij liet vaststellen dat zij slechts door hun nageslacht zouden worden opgevolgd. Toen het boek Mirat-ul-Haramain in 1306 H werd gedrukt, was Abdullah bin Faisal de Amir van Najdi’s.

Mohammed’s vader Abdulwahhab was een goede moslim. Hij en de geleerden in Medina hadden aan zijn woorden gevoeld dat de zoon van Abdulwahhab een corrupte koers zou volgen en adviseerden alle mensen om hen heen om niet met hem te praten. Maar hij verklaarde Wahhābisme in 1150 H. Er zijn te veel verkeerde ideeën om te worden samengevoegd in de boeken die hij schreef, vooral in Kitāb-ut-tawhīd, wat de ergste is, en in Fath-ul-majid, een verklaring van de eerste voorbereid door zijn kleinzoon, Abdurrahman bin Hasan. Toch is het Wahhābisme gebaseerd op drie doctrines:

1. Wahhābis stelt dat daden en aanbidding deel uitmaken van Imān; hij die geen enkele eredienst verricht, bijvoorbeeld een persoon die één namāz weglaat, hoewel hij gelooft dat het een eredienst is, wordt een ongelovige; hij moet gedood worden en zijn eigendom moet gedeeld worden onder de Wahhābis. Fath-ul-majid, pagina’s 17, 48, 93, 111, 273, 337 en 348
2. Zij verklaren dat hij die om shafāt (voorbede) vraagt van zielen van profeten of van Awliya, of die hun graven bezoekt en bidt door hun bemiddeling, een ongelovige wordt. Het staat op pagina 503 van het Wahhābi boek Fath-ul-majid: “Toen RasoolAllāh ﷺ nog leefde, zou het toegestaan zijn om hem te vragen een zegen op u te doen. In feite kan elke vrome persoon die nog leeft, worden gevraagd om een zegen op je in te roepen. In feite, toen Hazrat ‘Umar op het punt stond naar Mekka te vertrekken om ‘umrah’ uit te voeren, zei RasoolAllāh: “O ‘Umar, vergeet ons niet in uw gebed.” Het is ook toegestaan voor de levenden om gebeden te sturen naar de zielen van de doden die begraven zijn of die begraven zullen worden. Maar het is niet toegestaan om gebeden te vragen aan hen die in graven liggen. Allāh Ta’ālā heeft verklaard dat het shirk (om een partner toe te schrijven aan Allāh Ta’ālā) is om gebeden te vragen van degenen die niet horen of antwoorden. De doden en degenen onder de levenden die afwezig zijn, ver weg, horen of antwoorden niet. Ze kunnen niet nuttig of schadelijk zijn. Geen van de Sahāba of degenen die hen opvolgden vroeg iets uit het graf van RasoolAllāh ﷺ. Als het toegestaan was geweest om na zijn dood iets van de Profeet Mohammed ﷺ te vragen, zou Hazrat ‘Umar tot hem gebeden hebben voor regen, maar hij bezocht zijn graf niet en vroeg hem niet om hulp. Hij vroeg om gebeden van Hazrat Abbās, die levend en aanwezig was.” Het staat geschreven op pagina 70: “Iets vragen van een dode of van een persoon die afwezig is, betekent hem toeschrijven als een partner aan Allāh Ta’ālā.”

Deze laster van de Wahhābis wordt in de eerste plaats tegengesproken door hun eigen boek. Het staat op de pagina 200 van Fath-ul-majid: Abdullah ibn Mas’ud verklaarde in Bukhārī: “We hoorden het voedsel dat we aten Allāh Ta’ālā verheffen.” Hazrat Abu Zar zei: “RasoolAllāh ﷺ nam wat stenen in zijn hand. Wij hoorden hen Allāh Ta’ālā loven.” Het verslag waarin staat dat het hout waarop RasoolAllāh ﷺ leunde toen hij een toespraak hield kreunde, is waar.” Dit betekent dat niet alleen RasoolAllāh ﷺ, maar ook enkele andere gelovigen de geluiden konden horen die niet iedereen kon horen. Aan het einde van hetzelfde verslag wordt verklaard dat deze stenen werden gehoord om Allāh Ta’ālā te prijzen terwijl ze ook in de hand van Hazrat Abu Bakr waren.

Veel boeken (van islam) communiceren dat terwijl Hazrat ‘Umar een toespraak hield genaamd Khutbah in Medina, hij Sariya, de opperbevelhebber van het leger, in Iran zag oorlog voeren en tegen hem zei: “Sariya, pas op voor de vijand op de berg!” en Sariya, die hem hoorde, veroverde de berg. Wahhābis proberen hun woorden goed te bewijzen met die āyat die zijn neergedaald voor afgodendienaars. Gelovigen, [dat wil zeggen, de Ahl sunnat], aanbidden echter geen profeten (alayhim-us-salawāt wa taslimat) of Awliya (AlayhirRahma); maar zij geloven dat dit de geliefde slaven van Allāh Ta’ālā zijn en dat Allāh Ta’ālā medelijden zal hebben met Zijn andere slaven omwille van hen. Zij zeggen: “Hij alleen al schept tegenspoed en voordelen. Niemand behalve Hij heeft het recht om aanbeden te worden.” Ze bezoeken graven en bidden tot Allāh Ta’ālā door de verheven personen in de graven.

Ibn Abidin (radi Allāhu anhu) verklaart op de laatste pagina van het (hoofdstuk over) het contract van een Nikāh: “Het is niet toegestaan om te trouwen door te zeggen dat Allāh Ta’ālā en RasoolAllāh ﷺ getuigen zijn. In feite zijn er (geleerden) die zeggen dat het kufr zou zijn om dat te zeggen. Want het zou betekenen dat RasoolAllāh de ghayb kent. Hij die zegt dat iemand anders dan Allāh Ta’ālā de ghayb kent, wordt een ongelovige”, zeggen ze. In Tatarhaniyya, in Hujja en in Multaqit staat geschreven dat het niet kufr is. Want Allāh Ta’ālā vertelt alles aan de ziel van Zijn Boodschapper ﷺ. Profeten weten veel dingen die anderen niet kennen.

Allāh Ta’ālā openbaart: “Hij is de Kenner van het onzienlijke en Hij geeft niemand overvloedig kennis van Zijn geheimen.” Surah Djinn, H72, vers 26

Uitleg: dus Allāh Ta’ālā geef wel kennis van ghayb (ongeziene) aan wie Hij wil en in welke mate Hij het wil.

Maar het staat in de boeken van ‘aqā’id dat een van de karāmāt van Awliya is dat ze veel dingen van de ghayb weten. De Mu’tazilah-groep [en hun volgelingen, de Wahhābis], baseren zich op deze āyat omdat ze zeggen dat Awliya de ghayb niet kan kennen. In antwoord op hen zeggen we dat deze āyat ons informeert dat alleen de engel die de Wahy brengt rechtstreeks met de ghayb wordt geïnformeerd. De ghayb worden door de engel of op een andere manier aan profeten en aan Awliya door de engel en Awliya in verband brengen.

Er is gedetailleerde informatie over de karāmāt van Awliya in het boek, Sell-Ul-Hisam-Il-Hindi Li-Nusrat-I Sayyidena Khalid Naqshbandi.

Tafsir Mazhari stelt in de uitleg van deze āyat: “Allāh Ta’ālā laat zijn Awliya ook zonder enige middelen weten. Hij onthulde Sariya aan Hazrat ‘Umar (radi Allāhu anhuma). Hij verklaart dat Hij de moeder van Hazrat Musā (alayhi’s salām) vertelde om haar zoon in zee te zetten en haar vertelde dat Hij hem terug zou sturen en hem een profeet zou maken. Hij verklaart dat Hij de Hawaris (Apostelen) op de hoogte bracht door iets vergelijkbaars met Wahy, en dat Hij tegen Hazrat Maryam (de gezegende moeder van Jezus) zei: “Schud de dadelboom, er zullen nieuwe dadels zijn. Eet ze op!” Deze mensen waren geen profeten. Het waren Wali’s. Dit wordt in detail besproken in het boek Usool ul-Arba’a fi tardid-il Wahhābiyyah, in het Perzisch. Uitgever Hakikat Kitabevi, 1395 H.

Het is geschreven op pagina 126, deel 2, van het boek Hadiqah: “Het is toegestaan om tot Allāh Ta’ālā aan te bidden via RasoolAllāh ﷺ, via de Ashāb-e-Kirām, of via de Tābi’īn, zelfs na hun dood. Via hen bidden betekent om hun shafāt vragen. De geleerden van Ahl sunnat communiceerden dat dit toelaatbaar was, maar een groep Mu’tazilah geloofde het niet. De toelating van het gebed van degene die om shafāt vraagt is de karāmāt van de voorbede middel. Dat wil zeggen, het is de karāmāt van de laatste na de dood. Houders van bid’ah, ketters, geloofden dit niet. Imām Manawi beantwoordt deze onwetende mensen in zijn uitleg van Jami’s us-saghir. Imām Subki verklaarde: “Bidden via RasoolAllāh ﷺ betekent vragen om zijn shafāt (voorbede). Dit is iets moois. Noch de vroege islamitische geleerden, noch de latere zeiden hier iets tegen. Alleen Ibn Taymiyya ontkende dit. Aldus verschilde hij van de juiste manier af. Hij verzon een fatwa dat door geen van de geleerden voorafgaand aan hem was gezegd. Vanwege dit fatwa van hem werd hij het onderwerp van de verontwaardigde remonstranties van moslims.”

Ibn Abdussalam legt in detail uit dat het toegestaan is om iets van Allāh Ta’ālā te vragen door te zeggen: “Omwille van RasoolAllāh ﷺ.”

Ook wordt het gecommuniceerd door Sheikh Maruf Karkhi en ook geschreven in het boekje Qushayriya dat het toegestaan is om te bidden door Awliya die de kenniserfgenamen van RasoolAllāh ﷺ zijn. Er staat op pagina 150 geschreven dat iemand die iets doet waarvan gezegd is dat het door een mujtahid is toegestaan, niet verboden zou worden om het te doen. Want het is toegestaan om een van de vier Mazhab te volgen. Daarom mogen degenen die graven bezoeken, degenen die zichzelf zegenen met de graven van de Awliya en degenen die iets aan hun ziel zweren, zodat hun zieke familieleden genezen kunnen worden of zodat wat ze verloren hebben gevonden, niet verboden worden om dit te doen. Wanneer ik zweer: “Ik ben van plan dit devotie offer voor deze Wali te brengen”, is het figuurlijk, en het betekent: “Ik ben het van plan aan degenen die het graf dienen.” Het is vergelijkbaar met te zeggen dat men het alleen leent als men de aalmoezen die zakāt worden genoemd aan de armen geeft; de geleerden van fiqh hebben gezegd dat het toegestaan is om dat te zeggen. Hier is de teneur, niet het voertuig, belangrijk.

Evenzo wordt het heden dat aan de armen wordt gegeven aalmoezen. En de aalmoezen die aan de rijken worden gegeven, worden een geschenk.

Hazrat Ibn Hajar Haythamī heeft een fatwa gegeven waarin staat dat wanneer hij zweert bij de graven van Awliya, het sahīh is om te zweren om van een andere qurbat, dat wil zeggen, een andere nuttige akte zoals aalmoezen aan hun kinderen of discipelen, of aan andere arme moslims die daar zijn. Dingen die tijdens de gelofte zijn bepaald, moeten worden gegeven aan de beoogde personen. Alle geloften die vandaag bij graven worden afgelegd, dragen dit soort intenties. Dit moet worden begrepen uit de uitspraak “Bedoeld voor de Wali.” Het is harām om slecht te spreken over de overleden Awliya of om te zeggen dat ze onwetend zijn, of om betekenissen die ongeschikt zijn voor de Shariah af te leiden uit hun woorden, of om niet te geloven dat ze karāmāt zullen manifesteren na de dood, of om te denken dat ze niet langer Awliya zijn als ze dood zijn, of om degenen te voorkomen die zichzelf zegenen met hun graven. Het is ook harām om slecht over moslims te denken, of om hen te kwellen, of om hun bezittingen weg te nemen, of om hen te benijden of te belasteren, of om achter hun rug om te liegen of te praten.”

Het staat geschreven op pagina 188 van Hadiqah: “Een hadīth die Bukhārī citeert van Abu Huraira (radi Allāhu anhuma) verklaart dat Allāh Ta’ālā verklaarde: “Mijn slaaf kan Mij niet benaderen door iets zo veel als hij Mij benadert door erediensten te doen. Wanneer Mijn slaaf nafl aanbidding doet, hou Ik zoveel van hem, zozeer zelfs dat hij Mij hoort, Mij ziet, alles van Mij houdt, met Mij wandelt. Ik geef hem alles wat hij van mij vraagt. Als hij zichzelf aan Mij vertrouwt, bescherm ik hem.” Zoals deze hadīth aangeeft: wie de vrijwillige acties van aanbidding doet samen met de verplichte erediensten zal Allāh’s liefde verdienen. De gebeden van zulke mensen zullen worden aanvaard. Bin Ismail Abu ‘Usman Khayri Nishapuri (AlayhirRahma) zei dat deze hadīth betekent: “Ik vervul hem onmiddellijk allerlei van zijn wensen, zoals zien, horen, gaan en vasthouden.”

Imām Birghiwi citeert de hadīth: “Wanneer u het graf van een gelovige bezoekt, als u zegt: “O Allāh, kwel hem niet omwille van Hazrat Muhammad ﷺ,” zal Allāh Ta’ālā de kwelling stoppen tot het einde van de wereld.” Atfal-ul-Muslimin.

RasoolAllāh beveelt ons dit gebed te zeggen, maar Wahhābis zeggen dat hij die zo bidt een ongelovige zal worden.

Er zijn veel hadīth waarin staan dat een moslim bij bewustzijn is in het graf. De Sahāba en de Tābi’īn bezochten de Qabr-e- Saadat en zegenden zichzelf met de ziel van de Profeet Mohammed ﷺ. Hier zijn veel boeken over geschreven.

De zoon van Abdulwahhab en de onwetende mensen die door hem zijn misleid, achten de Ahle Sunnat als ongelovigen die afgoden en graven aanbidden en zeggen dat het halāl is om de Ahl as-sunnat te doden en hun bezittingen af te nemen; dit komt omdat ze de nass [āyat en ahadīth] verkeerd interpreteren. In een hadīth in Bukhārī verklaart onze Profeet Mohammed ﷺ: ‘De ongelovigen beschuldigen de āyat die voor ongelovigen zijn neergedaald aan moslims.’ Hij verklaarde in een andere hadīth: “Van degenen die de naam moslim dragen, zijn degenen voor wie ik het meest vrees degenen die de betekenis van de Heilige Qur’ān veranderen.” Deze ahadīth voorspelden dat Wahhābi zal verschijnen en dat ze ketters zijn.

Sayyid Qutub, een van de leiders van degenen die de Ihwan-ul-Muslimin worden genoemd, die ook la mazhabi-mensen zijn, schreef in zijn interpretatie van de derde āyat van de Surah Zumar: “Een persoon met tawhīd en Ikhlās wil van niemand iets, behalve van Allāh Ta’ālā. Hij vertrouwt nooit een wezen. Mannen verlieten de tawhīd getoond door de islam. Vandaag de dag wordt Awliya in alle landen aanbeden. Mensen vragen om voorbede van Awliya, net als die Arabieren die engelen en standbeelden aanbaden voor de islam. Volgens de tawhīd en Ikhlās geopenbaard door Allāh Ta’ālā, bestaan er geen voorbede of middelen tussen Allāh Ta’ālā en Zijn schepselen.” Met deze woorden kondigde hij aan dat hij een Wahhābi was.

Een schepsel aanbidden betekent geloven dat een schepsel zoals een steen, een boom, de zon, een ster, een koe, een mens, een icoon of een beeld, de eigenschappen van uluhiyyat heeft, en er op een onderdanige manier voor smeekt. Attributen die eigen zijn aan Allāh Ta’ālā alleen worden de attributen van uluhiyyat genoemd. Dit soort geloof wordt shirk (polytheïsme) genoemd, en een persoon die zo’n geloof heeft, wordt mushrik (polytheïst) genoemd. Deze objecten van aanbidding worden sharik (partner) of ma’bud (de aanbeden) of gezet (afgod) genoemd. De meeste christenen, boeddhisten, brahmanen en magiërs van vandaag zijn polytheïsten. Moslims verheerlijken geen Wali. Ze weten dat Profeten en Wali’s geliefde slaven van Allāh Ta’ālā zijn. Ze geloven dat Allāh Ta’ālā deze gezegende mensen informeert over hun bezoekers en over de mensen die door hen bidden. Ze smeken deze lievelingen van Allāh Ta’ālā om voor hen te bidden.

Volgens Wahhābis is het niet toegestaan om graven boven graven te bouwen, namāz uit te voeren bij graven, kaarsen te branden voor degenen die aanbidden en dienen in de graven, of om aalmoezen te zweren voor de zielen van de doden! De inwoners van Mekka en Medina aanbidden tot nu toe koepels en muren. Om deze reden zijn die moslims die de Ahl sunnat worden genoemd en ook degenen die sjiitisch of Alawi worden genoemd polytheïsten geworden. Ze zeggen dat het halāl is om ze te doden, om hun eigendom te plunderen, en de dieren die ze doden worden aas.

Het feit dat het toegestaan is om salāt bij graven uit te voeren is in detail geschreven in hoofdstuk 14 onder de sectie “Muslimana Nasihat (advies voor de moslim) van het Turkse boek Kiyamet ve Ahiret. Turba (tombe) betekent ruimte. Als het niet toegestaan was om graven te bouwen, zou de Sahāba “radi-Allāh Ta’ālā ‘anhum ajma’in’ onze RasoolAllāh ﷺ, Hazrat Abu Bakr en Hazrat ‘Umar (radi Allāhu anhuma) niet in een kamer hebben begraven. Een graf wordt niet gebouwd om de dode persoon te aanbidden. Het is gebouwd om liefde en respect voor hem uit te drukken en om degenen die hem bezoeken te beschermen, zodat ze gebeden voor zijn ziel kunnen zeggen tegen regen en zon.

Het is geschreven op pagina 552, deel 2, van het boek Majmua-ul-Anhur: “Toen Muhammad bin Hanafiyya Abdullah bin Abbās begroef, zette hij een tent boven zijn graf op. De bezoekers smeekten drie dagen in deze tent.” Zoals te zien is, zal hij die op weg is naar de Sahāba geen graven slopen, maar hij zal graven bouwen.

Het is geschreven in Kashf-un-N00r: “Het bouwen boven de graven van geleerden en van de Awliya is om hen te beschermen tegen de beledigingen van de onwetenden.”

Het is geschreven in Jami’ul-fatāwa en in Tanwir dat het niet makruh is om een koepel op een graf te bouwen. Hun woord: “Wij hebben graven gesloopt uit angst dat de onwetenden de Awliya als creatief zouden zien”, is ongeloof. Evenzo probeerde Farao Musā (alayhi’s salām) te doden door te zeggen dat hij fitnah had veroorzaakt.

Allāh Ta’ālā houdt van Zijn Awliya. Hij creëert wat ze willen, maar Wahhābis denken slecht aan Allāh Ta’ālā, aan de Awliya en aan alle moslims. Het is harām om slecht te denken over moslims. De Awliya creëren niets terwijl ze nog leven of als ze dood zijn. Zij veroorzaken de totstandbrenging van ibādah van Allāh Ta’ālā. De zielen van de Awliya hebben een connectie met hun lichamen in de graven.

Het wordt verklaard in een hadīth overgebracht door Dailami: “Als ik dood ben zal ik begrijpen zoals ik doe wanneer ik leef.” Kunuz

Om fayz te ontvangen en te profiteren van een Wali die dood of levend is, is het noodzakelijk om van hem te houden en hem te respecteren. De onwetenden, wanneer ze de doden zien zonder enige beweging onder de grond, beschouwen ze als lager dan zijzelf. Als ze het graf zien en dat iedereen ze met respect bezoekt, worden ze ook respectvol. Dat wil zeggen, de graven zijn niet gebouwd voor de doden, maar om de levenden respectvol te laten zijn en te profiteren van de Wali’s.

Ibn Hajar Makki schreef op pagina 125 van zijn boek Fatāwa-Fiqhiyya: “Het is sahīh om namāz uit te voeren bij de graven van profeten. Het is niet eens makruh. Profeten leven in hun graf, maar hun leven is in elk opzicht anders dan ons leven. Zij aanbidden om van de smaak ervan te genieten, want zij zien Allāh Ta’ālā in het leven van het graf beter dan in de wereld.”

Tāhir Muhammad Sulaimān Mālikī, een islamitische geleerde in Soedan, stelt het volgende in zijn boek Zahirat-ul-fiqh-il-kubra: “Shaikh Adwi zei dat het bouwen van een koepel/dak boven een graf is toegestaan wanneer aan de volgende vier voorwaarden is voldaan, (1) de plaats waar het graf is moet eigendom zijn van de dode, (2) er mag geen fasād of bid’ah worden beoefend bij het graf, (3) het graf mag niet worden veranderd in een object van plezier of opschepperij en (4) het moet worden gebouwd als een teken om aan te geven dat er een Wali ligt. De ketterse opmerkingen van Ibn Taymiyya hebben geen waarde.”

Geleerden van Ahl as-sunnat schreven vele boeken om de Wahhābis te weerleggen. De namen van enkele van hen zijn als volgt:

Het zeer waardevolle boek Fatwa, door Muhammad ibn Sulaimān “Rahmatullāhi ‘Alaih’, een Shafi’ī savant uit de gezegende stad Medina.

Het boek Addurrarussaniyya firraddi ‘alal-wahhabiyya, van Ahmad Zaini Dahlan Shafi’ī, hoofd van de geleerden van de gezegende stad Mekka, bestaat in de stadsbibliotheek in Istanbul, op nr. 1079. Uitgever Hakikat Kitabevi in Istanbul

Het boek Risalat-ussunniyyin firradi alal-mubtadiin van Mustafa Qirimi “Rahmatullāhi ‘Alaih’.

Het boek Minha-tul Wahhābiyyah, door Hazrat Dawud bin Sulaimān Baghdādi “Rahmatullāhi ‘Alaih’, die is geregistreerd in de naam Khalidi in het boek Munjid. De laatste bestaat op nr. 292 in de stadsbibliotheek Istanbul.

In zijn boek Tarih-ul-Madhahib-il-Islamiyya beschrijft Muhammad Abu Zuhra Wahhābis en informeert ons in detail dat ze ahl-i bid’ah zijn.

Allama Ibn Abidin “Rahmatullāhi Ta’ālā ‘Alaih’ schrijft op pagina 309, deel 3, van zijn uitleg van Durr-ul-Muhktar: “De la-mazhab mensen noemen zichzelf moslims en degenen die niet geloven zoals zij doen polytheïsten of ongelovigen. Daarom zeggen ze dat het sawāb brengt om de Ahl sunnat en hun geleerden te doden. In 1233 H. overwon de Ahl sunnat hen, en zij werden bedroefd.” Kitāb-ul-ayman door Hakikat Kitabevi

De moefti van Zabid, Sayyid Abdurrahman zei: om Wahhābis te weerleggen en uit te leggen dat ze ketters zijn, volstaat het om de volgende hadīth te citeren: Onze Profeet Mohammed ﷺ verklaarde: “Sommige mensen zullen verschijnen in oost-Arabië. Ze zullen Qur’ān lezen, maar de Heilige Qur’ān zal niet door hun strot gaan. Ze zullen de islam verlaten als een pijl een boog achterlaat. Hun gezichten zullen altijd geschoren worden.” Een van de belangrijkste taken van de meesten van hen is om hun hoofd te scheren. Ze scheren hun wangen en dragen alleen scherpe baarden op hun kin. Deze hadīth laat zien dat ze het niet eens zijn met het juiste pad.

In de boeken Assayf-us-saqil van Zahid-ul-Kawthari “Rahmatullāhi ta’ala ‘Alaih’ worden de ideeën van Ibn Taymiyya en Ibn Qayyim uitgelegd en weerlegd.

Het boek Wahhabilere Reddiyye van de zesennegentigste Shaikh-ul-Islam Sayyid Muhammad Ataullah Bey is beroemd.

Het boek Advies voor de Moslim is oorspronkelijk in het Turks. Delen zijn geciteerd uit het Wahhabite boek Fath-ul-majid, en elk van deze delen is gegeven reacties uit de boeken van islamitische geleerden. De eerste editie werd voorbereid door Hakikat Kitabevi in Istanbul in 1970. Het is ook in het Engels gepubliceerd door Hakikat Kitabevi.

Het boek Shawahid-ul-haqq, van Yusuf Nibhāni, weerlegt Ibn Taymiyya en de Wahhābis door sterke documenten. Een deel van de waardevolle geschriften in dit boek bestaat in het Arabisch in het boek ‘Ulema-e-Muslimin, dat in 1972 werd gedrukt. Een deel van de vertaling is geschreven aan het einde van het Turkse boek, Ashāb-i Kirām, in vermelding Yusuf-i Nabhani, nr. 253.

Het boek As-siham-us-sahiba van Yusuf Nibhāni weerlegt Wahhābis met documentaire āyat.

Ahmad Dahlan beantwoordt de laster van de Wahhābis met documenten in zijn boeken Khulasa-tul-kalām en Al-Futuhat-ul-Islamiyya. Het tweede deel van het voormalige boek is gedrukt volgens offsetdrukmethode door Hakikat Kitabevi in Istanbul.

Imām Subki bewijst in zijn boek Shifa-us-siqam dat het toegestaan is om RasoolAllāh ﷺ en de Awliya te bezoeken en via hun ziel te bidden. Bulaq Printhouse, Egypte, 1318 H./1900.

Shaikh Sulaimān, de broer van Muhammad bin Abdulwahhab was een van de geleerden van de Ahl sunnat. Toen hij zag dat zijn broer Mohammed een slechte weg opende, schreef hij weerleggingen voor zijn corrupte boeken. Van zijn boeken, Sawaiq-i ilahiyya firraddi alal-wahhabiyya. Gepubliceerd in 1306 H. en gedrukt door offset drukmethode in 1395 H./1975 door Hakikat Kitabevi

Muhammad bin Ali Zamlikani, Qadi van Aleppo en een geleerde Shafi’ī, bewijst in zijn boek Durra-tul-madiyya firraddi-‘ala-ibn Taymiyya dat het toelaatbaar is om door de graven van profeten te bidden.

Ahizada Abdulhalim bin Muhammad, de Qadi van Thracië, bewijst in zijn boek Fi-ithbat-il-kamalati-lil-awliya halal hayat wa ba’dal-mamat dat de Awliya ook karāmāt hebben na hun dood. Hij overleed in 1013 H.

Het boek Al-Aqaidussahiha fi tardid-il-Wahhābiyyah van Hasan Jan Faruqi bewijst in het Arabisch dat Wahhābis de islam van binnenuit hebben gesloopt.

Grote geleerde en perfecte Wali, Sayyid Abdulhakim Arwasi, in zijn boek Kashkul, beëindigt zijn geschriften door Wahhābis als volgt te weerleggen: “Miljoenen geliefden, die kashfs en shuhuds hadden, hebben RasoolAllāh ﷺ bezocht en oneindige zegeningen ontvangen van Allāh Ta’ālā. In plaats van verschillende voorbeelden te geven, zal het voldoende zijn om de lofrede van Imam-ul-A’imma en Siraj-ul-umma Abu Hanīfa Numan bin Thābit te lezen, die hij begon: “O Meester van meesters! Voor u ben ik hier. Ik smeek u om me leuk te vinden. Ik verdedig mezelf door mijn toevlucht te zoeken in u,” toen hij de profeet bezocht.

Het boek Sabil-un-najat, in het Arabisch, onthult de corrupte en ketterse overtuigingen van de Wahhābis en weerlegt ze met documenten. Uitgebracht in 1394 H. in India

Hazrat Shah Ahmad Said Dehlvi beantwoordt in zijn boek Tahqiq-ul-haqqil mubin veertig verkeerde uitspraken van de Wahhābis met documenten. Hij stelt in het veertigste antwoord dat Abdul’ Aziz Dehlvi in zijn uitleg van de Fātihah zei: “Wanneer men om hulp van iemand vraagt, als men hem alleen vertrouwt zonder te denken dat hij is geëerd met de hulp van Allāh Ta’ālā, is het haram. Het is toegestaan als men alleen Allāh Ta’ālā vertrouwt en denkt dat de persoon met De hulp van Allah is geëerd, dat Allah alles door oorzaken schept, en dat de persoon een van dergelijke oorzaken is. Profeten en ook de Awliya hebben om hulp van anderen gevraagd door dat te denken. Hulp vragen aan iemand anders door dat te denken is hetzelfde als om hulp vragen van Allāh Ta’ālā.” Hij zegt in de interpretatie van de Surah Abasa: “Het lijk verbranden is de ziel verlaten zonder plaats. Het lijk begraven is een plaats voor de ziel bestaan. Het is om deze reden dat we voordelen krijgen van begraven Awliya en andere vrome moslims. Ook is het dus mogelijk om de doden te helpen. Hetzelfde geldt niet voor de doden die gecremeerd worden.”

Hazrat Abdulhaq Dehlvi schreef in zijn vertaling van Mishkāt: “De meeste grote Shaikh en de meerderheid van de geleerden van fiqh zeiden dat het toegestaan was om hulp te vragen van profeten en van de Awliya na hun dood. Eigenaren van kashf en perfectie communiceerden dat dit correct was. De meesten van hen werden verheven door fayz van zielen te ontvangen. Zij riepen hen die door deze weg verheven werden Uwaysi.

Imām Shafi’ī zei dat het graf van Imām Musā Kasim als een succes voor hem was voor de aanvaarding van zijn gebeden, en dat hij het een aantal keren had meegemaakt.

Imām Ghazālī zei dat een persoon die een tussenpersoon werd gemaakt en fayz gaf, een tussenpersoon kon worden en fayz ook na zijn dood kon geven. Een van de superieure grote Shaikh zei dat hij vier grote Awliya had gezien die actief waren na de dood en toen ze nog leefden; twee van hen ware Maruf Karhi en Abdul Qādir Jilāni.

Ahmad bin Zarruk, een van de groten uit de westerse geleerden en van de Awliya, zei: Abdul-Abbās Hadrami vroeg me: “Wie helpt er meer, een levende Wali of een dode Wali?” Ik zei: “Iedereen zei een levende Wali, maar ik zeg dat een dode Wali meer helpt.” “Je hebt gelijk, want hij behoort tot de mensen terwijl hij leeft, maar hij is in de tegenwoordigheid van Allāh Ta’ālā als hij dood is,” zei hij. Ahmad bin Abul-Abbās Hadrami is een grote Awliya. Zijn biografie is geschreven in de Demir Dash vermelding in het boek Jami’-u Karāmāt-ul-Awliya. Hij legt duidelijk door āyat en hadīth uit dat de ziel van de mens niet sterft wanneer hij sterft. Hij voegt eraan toe dat de ziel bij bewustzijn is en de bezoekers opmerkt en wat ze doen. De zielen van de perfecte murshid en de Awliya zijn in hoge kwaliteiten wanneer ze dood zijn en wanneer ze leven. Geestelijk staan ze dicht bij Allāh Ta’ālā. De Awliya voeren karāmāt uit, zowel in de wereld als na de dood. Het zijn hun zielen die de karāmāt uitvoeren. En de ziel sterft niet met de dood van de mens. Allāh Ta’ālā, alleen, maakt en creëert de karāmāt. Alles komt tot stand door Zijn kracht. Ieder mens, zowel levend als dood, is niets voor Allāh Ta’ālā Zijn Macht. Om deze reden is het niet verwonderlijk dat Allāh Ta’ālā zegeningen stuurt naar een slaaf van Hem door een van Zijn geliefden. We zien altijd dat Hij veel dingen creëert en door de levende heen stuurt. De mens kan niets creëren als hij nog leeft.