Schepping van de ziel

Allāh Ta’ālā openbaart: “En toen uw Heer van Adams kinderen een nageslacht uit hun lendenen voortbracht, en hen deed getuigen over henzelf: “Ben ik uw Heer niet?” antwoordden zij: “Ja, wij getuigen” zodat gij op de Dag der Opstanding niet zoudt zeggen: “Wij waren ons hiervan zeker niet bewust.” Surah al-‘A’rāf (de verheven plaatsen), H7, vers 172

Het bovenstaande vers beschrijft de gebeurtenis toen Allāh Ta’ālā alle zielen van Adam (alayhis salām) schiep tot de laatste mens die op aarde zou komen, tot het einde van dit universum. Na het creëren van alle zielen, verzamelde Allāh Ta’ālā hen in een breed veld om te getuigen of Hij hun Onderhouder is. Alle zielen antwoordden: “O Allāh Ta’ālā natuurlijk bent Gij onze Onderhouder.” Allāh Ta’ālā had deze getuige van alle zielen nodig, zodat ze op de Dag der Opstanding niet zouden moeten zeggen dat zij zich niet bewust waren van de realiteit dat alleen Allāh Ta’ālā hun Onderhouder was. Bij deze gelegenheid vroeg Allāh Ta’ālā ook de wensen van alle zielen. Dit mysterie is goed verordonneerd in Surah al-Fātiha in de Heilige Qur’ān.

Het mysterie van het scheppen van zielen, het nemen van hun getuigenis en het vragen naar hun wensen is de kennis van islamitische wetenschap ontvangen door Qalander Sarkar NoorAllāh (radi Allāhu anhu) die deze kennis geestelijk ontving van de Heilige Profeet Mohammed ﷺ.  Opgemerkt moet worden dat woorden, schijnbare kennis, mysterie geven en wijsheid een diepgaande benadering van ma’rifa is.

Toen de Allāh Ta’ālā zei Al-Astub-e-Rabbikum antwoordden alle zielen met Kaloe Balā. Dit was de stijl van het getuigen van de Eenheid van Allāh Ta’ālā door alle zielen. Daarna heeft Allāh Ta’ālā openlijk aangekondigd:

• Als iemand van jullie Dunya (wereldstatus) wil, zal Ik het toestaan
• Als iemand van jullie Jannah (Paradijs) wil, zal Ik het toestaan en
• Als iemand van jullie Mijn Eigen Zelf (Mijn Erkenning) wil, zal Ik dat ook toestaan.

Om de wereldstatus nauwlettend in de gaten te houden, toonde Allāh Ta’ālā aan alle zielen de wereld en de wereldlijke status op een Noorani Multimedia Scherm samen met Jannah. De hel werd ook aan het einde getoond op het scherm om angst in de zielen te scheppen, zodat ze zich zouden onthouden van het begaan van een zonde nadat ze in de wereld kwamen. Op dit moment had elke ziel het recht om elke scène van de wereld op de voet te volgen om zodoende te kunnen beslissen wat ze wenste in het licht van de aankondiging van Allah Ta’ālā. Het was de eerste dag van het bepalen van het lot van zielen en het schrijven op het Lawh-e-Mahfooz (bewaakte Tafel).

Vervolgens verdeelde Allāh Ta’ālā de overgebleven groep (dus tiende groep) verder in tien subgroepen en vroeg hun wensen in het Licht van Zijn aankondiging. Deze keer deden opnieuw negen subgroepen zielen wensen voor de wereld, de wereldlijke status maar samen met Jannah als een bijkomend voordeel omdat ze bang waren voor de Hel. Hun houding voegde toe aan woede van Allāh Ta’ālā. Evenzo gebood Allāh Ta’ālā hen om zichzelf te scheiden en vroegen Zijn vooraanstaande engelen om hun wensen op te schrijven.

Daarna verdeelde Allāh Ta’ālā de overgebleven groep (dus tiende subgroep) verder in nog eens tien groepen en herhaalde Zijn vraag in het Licht van Zijn eerste aankondiging. Van de tien groepen zielen verklaarden slechts drie groepen zielen: O Allāh Ta’ālā! De wereld en wereldlijke status zijn niets meer dan duisternis, dwaasheid en zijn nutteloos voor ons, wij houden van Uwe Jannah en houden ervan en we wensen hetzelfde, maar zes andere groepen zielen, die de vroegere groepen zielen imiteerden, maakten een wens voor wereldse, wereldse status en bovendien Jannah waarin staat dat ze ook bang zijn voor de Hel. Allāh Ta’ālā gebood hun om zichzelf te scheiden en vroeg zijn vooraanstaande engelen om hun wensen dienovereenkomstig neer te schrijven. Op dat moment was de woede van Allāh Ta’ālā op zijn hoogtepunt.

Tot slot verdeelde Allāh Ta’ālā de overgebleven groep zielen niet meer, maar vroeg hen direct hun wensen kenbaar te maken. De zielen van de overgebleven groep antwoordden meteen: “O Allāh Ta’ālā! Wij hebben Uwe wereld noch Jannah nodig, noch zijn wij bang voor de Hel. Wij wensen voor Uw Eigen Zelf, Uw Erkenning, Uw nabijheid, Uw gehoorzaamheid, Uw liefde en Uw Vriendschap. Als u op de Dag des oordeels ons opdracht geeft de Hel binnen te gaan, zullen wij Uw Orde gehoorzamen en de Hel binnengaan.” Na het luisteren naar de wensen van de laatste en minste groep zielen, veranderde de woede van Allāh Ta’ālā in genot en Hij zei: “O Mijn zielen! Hoewel je al een wens voor niets hebt gemaakt, heb je altijd al de wens naar alles gemaakt.”

Toen selecteerde Allāh Ta’ālā circa 124.000 zielen en vroeg aan hen en zei: “ik wil jullie benoemen tot Profeet als jullie hem (ﷺ) als je Profeet erkend.” De 124.000 zielen antwoordden beamend.

Dit waren de zielen die op de allereerste dag het ware en correcte geloof in Allāh Ta’ālā vestigden in de wereld, de wereldse status verwierpen, Jannah verklarend dat zij niet bang zijn voor de Hel. Dit waren de zielen van de profeten, boodschappers en ongeboren Awliya Allāh. Dat is waarom toen zij in de wereld kwamen, zij kwamen met Erkenning van Allāh Ta’ālā. Ze werden niet geleid door enige schepping maar direct door Allāh Ta’ālā na hun komst in deze wereld en werden Profeet of Boodschapper. Integendeel, ze kwamen in de wereld met de status van profeten en boodschappers om naar behoren degenen te leiden, om te zegenen met erkenning van Allāh Ta’ālā. Het is Allāh Ta’ālā die hen zegende met de status van profeten, boodschappers en Awliya. Wie de erkenning van Allāh Ta’ālā houdt, wordt Walī Allāh genoemd en op deze manier was elke Profeet, Boodschapper ook Walī Allāh op basis van erkenning van Allāh Ta’ālā. Erkenning van Allah Ta’ālā kan begrepen worden met het woord “Wilāyāh” wat de “Blootgestelde Werkelijkheid” betekent.

Als Allāh Ta’ālā de nafs niet had geschapen, dan zouden de mensen vrij zijn geweest van misleiding. Niemand zou slechte daden hebben begaan en iedereen zou naar het Paradijs zijn gegaan. Zou dat niet beter zijn?

De schepping van de nafs is bedoeld voor het leven, vermenigvuldigen en werken van de mens in de wereld, en voor hun verdienende sawāb van Jihad voor het Hiernamaals. Allāh Ta’ālā creëerde de nafs om vele redenen. Aan de andere kant, medelijdend met alle mensen, schiep Hij ‘aql (rede, wijsheid) in hen. Hij stuurde ook Geboden en Verboden naar beneden, zodat iedereen kon stoppen met het volgen van zijn nafs, het kon beheersen, de schade ervan kon vermijden en daardoor comfortabel kon leven. De ‘aql is een kracht die de goede en slechte invloeden van de hersenen, satan en de nafs onderzoekt en onderscheidt. Tijdens dit proces, als het goede kan kiezen, wordt het ”Aql-e-Salim” genoemd.

Allāh Ta’ālā informeerde, door het zenden van profeten, zijn geboren dienaren ook over wat goed en nuttig is, wat slecht en schadelijk is, en dat alle verlangens van de nafs slecht zijn. De ‘aql kan onderscheid maken tussen de verlangens van de nafs en de dingen die door de profeten als nuttig werden bepaald, en dit besef aan het hart overbrengen. Als het hart de voorkeur geeft aan de gedachten die uit de aql kwamen, worden de verlangens van nafs niet vervuld; dat wil zeggen, je laat je ledematen die actie niet doen. Als men de voorkeur geeft aan en wil doen van de daden waarvan wordt gezegd dat ze goed zijn volgens de Shari’ah, zal men geluk bereiken. Het proces van het beteren en wensen van goed of kwaad met het hart wordt ‘kasb’ genoemd. Menselijke ledematen bewegen zijn afhankelijk van de hersenen en de hersenen zijn afhankelijk van het hart. Ze handelen incompatibele met de bevelen van het hart. Het hart is een centrum waarin alle invloeden van de zintuigen, de geest, de nafs en Satan worden verzameld. Daarom, als het hart de ‘aql volgt, zal de schepping van de nafs mensen er niet van weerhouden eeuwige zegeningen te ontvangen.

Allāh Ta’ālā openbaart: “En ik heb de djinn en de mensen slechts tot Mijn aanbidding geschapen.” Surah az-Zāriyāt (de verspreidende winden), H51, vers 56

“Voorwaar, Wij scheppen de mens uit een uittreksel van klei; dan plaatsen Wij hem als een kleine levenskiem in een veilige plaats. Vervolgens vormen Wij de levenskiem tot een klonter bloed; daarna vormen Wij het geronnen bloed tot een (vormeloze) klomp; dan vormen Wij beenderen uit deze (vormeloze) klomp; daarna bekleden Wij deze beenderen met vlees; vervolgens ontwikkelen Wij het tot een nieuwe schepping. Gezegend zij Allāh, de Beste Schepper. Voorzeker daarna sterf je.” Surah al-Mu’minin (de gelovigen), H23, verzen 12-15

Dan openbaart Allāh Ta’ālā over deze schepping na de dood: “En op de Dag der Verrijzenis zul je worden opgewekt.” Surah al-Mu’minin (de gelovigen), H23, vers 16
“Voorwaar, Wij hebben menige djinn en mens geschapen wier einde de hel zal zijn. Zij hebben harten maar begrijpen er niet mede en zij hebben ogen maar zij zien er niet mede en zij hebben oren maar zij horen er niet mede. Zij zijn als vee, neen zij dwalen nog meer (dan dit), zij zijn de achtelozen.” Surah al-A’rāf (de verheven plaatsen), H7, vers 179

Aanbiddingen zijn ontworpen om het hart te breken en het in staat te stellen zijn laagheid te begrijpen. De schepping van de mens is zo bedoeld dat hij zichzelf zal verachten en vernederen. Deze wereld is als een kerker in vergelijking met het leven van de moslims na de dood, de zegeningen van het Paradijs. Het is onredelijk voor moslims om plezier en verdwijning te zoeken in deze kerker. Dan is het noodzakelijk om te wennen aan lijden, kwellingen en problemen in deze wereld. Er is geen andere manier dan de kwellingen hier (in deze wereld) te verdragen. Moge Allāh Ta’ālā, omwille van uw gezegende voorouder (Rasūlullāh), ons, Zijn zwak geboren dienaren, zegenen met het wandelen op deze manier! Amīn.

In het boek Rashahat zegt Hazrat Ubaydullāh Ahrar (Rahmatullāhi Alaih): “De mens is geschapen om Allāh Ta’ālā te aanbidden. Het punt en de essentie van ‘ibādah (aanbidding) is om de qalb (hart) te allen tijde bewust te maken van Allāh Ta’ālā.”